Africa, it’s not for sissy’s!

Inmiddels zijn we alweer een maand aan het reizen in Tanzania. En zoals onder het reizen langzaam mijn Swahili woordenschat weer terugkomt, komen ook de vreugden en irritaties van een verblijf in dit land weer boven drijven. Voor degenen die door het woord ‘irritaties’ denken dat we het misschien nu al zat zijn: nee, we dat zijn we absoluut niet. Want het moet gezegd worden: het is fantastisch om hier te zijn! Zowel voor alle mooie, leuke en gave dingen die hier te zien en te doen zijn, als ook vanwege het feit dat we hier oude vrienden en collega’s terugzien waar we heel erg van genieten. Maar er is ook 1 ding dat echt vervelend is hier, met name als je aan het reizen bent. Hoewel, eigenlijk zijn nog wel meer dingen vervelend, zoals dat veel mensen geld van je willen en je recht in je gezicht uitlachen als je Swahili probeert te spreken (zeg, probeer jij maar eens Nederlands! tttssss…..). Maar wat echt irritant is, dat is de informatievoorziening. Of liever gezegd: het gebrek daaraan.
Ter illustratie hoe irritant dit is komen hier twee voorbeelden uit eigen ervaring: Voorbeeld 1: je vraagt de weg naar het postkantoor. Na veel omzwervingen en 3 keer opnieuw de weg vragen kom je uiteindelijk aan. Wat blijkt: het postkantoor is al jaren dicht en bestaat in dit stadje helemaal niet meer. Voor de post moet je naar het volgende dorp. Maar omdat je bij het vragen naar de weg niet letterlijk hebt gevraagd of het postkantoor ook open is, krijg je deze informatie niet van verder heel vriendelijke bewoners van dit dorp.

Voorbeeld 2: je gaat naar een restaurant om wat te eten. Je krijgt de menukaart en bestelt bij de serveerster wat te eten. Tot zover gaat alles goed. Als je de uiterst verveelde blik van de serveerster wegdenkt dan. Want ik denk serieus dat die blik de belangrijkste vereiste is voor alle serviceverlenende mensen in dit land. Of zoals een Zuid-Afrikaan die we hier tegenkwamen zei: “Tanzania is the only country where the customer is always wrong”. Maar dat terzijde. Je hebt je eten besteld, maar na 10 minuten komt de serveerster ineens terug. Wat je had besteld dat heeft de keuken niet meer, dus of je wat anders wilt bestellen. Ok, nog even naar het menu kijken dan en wat anders bestellen. Echter, kijk niet gek op als de serveerster na 10 minuten weer terug komt om te vertellen dat ze dat gerecht ook niet hebben en als die cyclus zich daarna nog zo’n 3 keer herhaalt. Of als je uiteindelijk een geheel ander gerecht voorgeschoteld krijgt, omdat de keuken zelf maar wat anders voor je heeft bedacht. Een discussie aangaan dat je toch echt geen trek hebt in geit met ugali-pap heeft in de meeste gevallen geen zin.

Ons eigen terugkerende thema tijdens onze reis is de trein. Er zijn namelijk meerdere treinverbindingen in Tanzania en het schijnt een supermooie ervaring te zijn om met de trein het land door te reizen. Onze eerste poging begon in de hoofdstad Dodoma, waar wij de 24-uur durende treinreis naar Mwanza in het noorden aan het Victoria meer wilden ondernemen. Eenmaal aangekomen op het treinstation van Dodoma om kaartjes te kopen, vertelde de man achter het loket dat de trein naar Mwanza niet meer rijdt. Dit ondanks alle prijslijsten en routes die op papiertjes op de muren zijn geplakt. Mijn logische reacties was uiteraard “Kwa nini?” (waarom?). De man achter het loket keek me aan alsof het ik net de domste vraag ooit had gesteld en gaf het sublieme antwoord: “Ja, omdat die dus niet meer rijdt!”. Tja, laat ook maar. Na nog een paar vragen bleek ook dat de trein naar Kigoma in het westen van het land nog slechts 1 keer per week ging in plaats van 3 keer per week. Dat kwam ons qua planning niet handig uit, dus wilden we even weten of de trein dan ook terug zou gaan van Kigoma naar Dodoma. Je zou namelijk maar helemaal naar Kigoma gaan om de treinreis terug te kunnen maken, terwijl die niet gaat! Echter, de man van het loket was vertrokken en na een half uur wachten hebben we het opgegeven. We besloten ons eigen boerenverstand te gebruiken: als de trein heen ging, dan zou die vast ook weer terug gaan. Een telefoontje naar de Tanzaniaanse NS bevestigt dit: die trein gaat en wel op maandag.

Twee weken later zijn we na wat omzwervingen in Kigoma aangekomen. Het kostte 2 ellendige dagen in de bus vanaf onze vorige bestemming, welliswaar door een mooi landschap, maar zonder asfaltwegen waardoor we van top tot teen onder de knaloranje stof zitten. Maar hier kunnen we eindelijk onze mooie treinreis maken! Helaas voor ons blijkt op het station van Kigoma (uiteraard na een uur wachten op de stationsmanager) dat er alleen nog maar 3de klas wagons rijden. En die heeft nu niet bepaald een beste reputatie. Overigens gaat de trein op woensdag en niet op maandag. Wij geven het op, er zit voor ons niks anders op dan diezelfde stofbus van 2 dagen weer terug te nemen…..

Met andere woorden: we hebben het nog steeds fantastisch en we genieten enorm van onze reis. Maar om onze Zuid-Afrikaanse vriend nog maar eens te quoten: “Africa, it’s not for sissy’s!”